Recensie: Vic’s Fabulous Fifties
De 100 favorieten van Vic van de Reijt

5 CD’s Universal Records 882 388-9
Samenstelling en toelichting Vic van de Reijt
2009.

In de CD-bakken van de verschillende winkels komen met zeer grote regelmaat cd’s te liggen die in de categorie ‘swinging fifties’, ‘best of the sixties’, ‘seventies gold’ en andere cd’s, die meer van soortgelijke titels worden voorzien. Vaak constateer ik dat een verzamel-cd, die een paar jaar eerder al werd uitgebracht, simpel met een nieuwe titel en een andere hoes andermaal in de bakken ligt, waarbij de tracksamenstelling gelijk is gebleven. Hoe bespelen we het koperspubliek? Vaak worden dergelijke cd’s dan ook per ongeluk dubbel aangeschaft. Als serieus verzamelaar van muziek sinds de begin jaren zestig en radioluisteraar sinds mijn prille jeugd, was ik dan ook verheugd te zien dat muziekcriticus en cd samensteller een leeftijdgenoot Vic van de Reijt weer aan het werk was geweest een muzikaal tijdperk voor ons te ontsluiten op de voor hem zo eigen manier.

Dit keer heeft hij zich toegelegd op de voor velen ‘stoffige jaren vijftig’ van de vorige eeuw. In het recente verleden was de wandelende muziekencyclopedie al verantwoordelijk voor de samenstelling van ondermeer meesterwerken als ‘Vic van de Reijt’s Top 100 van Nederlandstalige singles’, ‘De Nederlandstalige Cover Top 100 van Vic van de Reijt’, ‘Vic van de Reijt presente Les Meilleurs 69’. Telkens CD boxen die de vijftigplussers weer terugbrachten naar de heerlijke jeugd, die we als babyboomers mochten genieten met de radio als één van de centrale onderdelen in het gezin.

Heel opmerkelijk is dat de samensteller in het bijgesloten boekwerkje stelt dat de jaren vijftig niet puur van 1950 tot en met 1959 liepen, omdat er veel meer te zeggen was dat de fifties liepen van 1954 tot 1962 en the sixties van 1963 tot 1974. Met dat gegeven in de hand liep ik meteen de prachtige tracks lijst na om te zien met welke nummers hij zijn eigen idee was nagekomen en dus overstapjes had gemaakt naar de jaren zestig. Een zucht van oplichting kwam bij me op daar hij zich desondanks heeft gehouden bij de jaren vijftig en bovendien heeft gezorgd dat het een hele mooie samenstelling is geworden. De radiohistorie beschouwend kan worden gesteld dat aan de deejays vaak werd voorgehouden, in een uurschema van te draaien songs, nooit de fout te maken om twee keer een vrouwelijke artiest achter elkaar te draaien, daar dit tot vervlakking zou leiden en de luisteraar bij het betreffende station zou weg doen trekken. Immers er was meer dan één station op de middengolf. Vic houdt daar in zijn geheel geen rekening mee, want de eerste CD van de vijf heet ‘Ladies First’.

Liefst 10 vrouwen passeren de revue met prachtige herinneringen, waarbij ondermeer het zo vaak ongewaardeerde origineel. Als voorbeeld het nummer ‘Tweedle Dee’ van Laverne Baker uit 1954 dat voorbij komt, een song die later roekeloos werd gecoverd door Little Jimmy Osmond, die er in mijn oren onterecht kapitalen mee verdiende.

Direct na de tien dames komen er tien heren voorbij waarbij je kunt voorstellen dat de dames zo verliefd zouden kunnen worden bij het aanhoren van het geluid van de crooners als: Dean Martin, Frank Sinatra, Johnny Ray en Perry Como. De samensteller heeft er trouwens voor gewaakt dat geen enkele artiest twee keer voorkomt op deze 5 dubbel cd, hetgeen als zeer lovend mag worden geprezen.

Van de Reijt heeft er op de tweede cd, die de titel ‘Ain’t got no home’ voor gezorgd dat deze een mooie smeltkroes is geworden van ‘Rhytmn and Blues’, ‘Country’, ‘Doo Wop’ en de songs uit de categorie ‘Novelty Songs’. Heerlijk om ook op deze Cd’s weer de zogenaamde originelen voorbij te horen komen, die door velen vaak zijn vergeten. Zo is de versie van Smiley Lewis uit 1955 te horen van ‘I hear you knocking’ en ‘Smokey Joe’s Café’ van de formatie The Robins. De cd bevat voor mij, behalve met Bo Didley’s ‘Say Man’ geen echte uitschieters, maar dit wil niets afdoen aan de samenstelling. Het ligt meer aan het intens herbeluisteren van de muziek uit die periode door mezelf.

‘Shake baby shake’ is de titel van de derde cd die ons in staat stelt de kuifen weer vol brillantine te smeren, de meest spiegelende schoenen aan te trekken en met een bazooka kauwgum in de broekzak op weg te gaan naar de plek waar de meiden zich in petticoat samenschoolden om een avondje te genieten van de jongens, de muziek en de geheimpjes van de vriendinnen, dit alles opgejut door de rock and roll muziek van de jaren vijftig. Natuurlijk ontbreekt de Big Bopper niet op deze cd, evenmin als Buddy Holly, Roy Orbinson, Elvis Presley, Little Richard en Carl Perkins, maar worden we ook verblijd met het geluid van Jackie Brentson and his Delta Kings en het nummer ‘Rocket 88’ en zeer verrassend de originele uitvoering van ‘Shake Rock and Roll’ van Joe Turner and his Blues Kings.

Dan denk je dat je na het aanhoren van de eerste drie cd’s het wel even gehad hebt, maar niets is minder waar want dan komen pas, voor mijn oren, de mooiste twee Cd’s. ‘Volare’ is de titel van CD 4, waarop Vic van de Reijt 20 International Top Tunes heeft samengevoegd. De warmte sprankelt ervan af, waarbij voor mij nummers voorbij komen die gewoon decennia niet zijn gehoord. Ook op deze cd natuurlijk nummers die gewoonweg te verwachten zijn maar ook songs, die nog niet in mijn eigen collectie voorkwamen als ‘Sous le ciel de Paris’ van Juliette Gréco’, ‘Eh Cumpari’ van Julius Larosa en ‘Tumbala-Lika’ van The Barry Sisters, een nummer vaak op de radio gehoord maar nooit op een cd aangetroffen.

CD 5 werd betiteld als ‘Holiday for crooners’ en dus een twintigtal nummers waar voor even de zangers en zangeressen hun mond dicht mochten houden en we verblijd worden met een twintigtal spetterende instrumentale nummers, die liggen tussen het warme geluid van Perez Prado and his Orchestra, filmmuziek als ‘The third man theme’, begeleidende televisieserie muziek met als voorbeeld ‘Dragnet’ uitgevoerd door Ray Anthony and his Orchestra. Het was alsof ik weer naar knop vier van de draadomroep draaide toen de ‘Swedish Rhapsody’ van Percy Faith and his Orchestra voorbij kwam. Ook met de vijfde CD brengt Vic’s Fabulous Fifty weer zeer verrassende uitschieters als: ‘Jam Up’ van Tommy Ridgley and his Band en ‘La Java des bombes Atomiques’ door André Pop et son Orchestra. Van de Reijt dacht in eerste instantie in een avondje dit klasse werkstuk te kunnen voltooien. We mogen hem echt dankbaar zijn dat hij er bewust meer tijd in heeft gestoken. Op snelheid van ‘The Typewriter’ van Leroy Anderson and his pops probeer ik deze recensie af te sluiten met de aanmoediging: Morgen naar de winkel en kopen die box!

HANS KNOT