Radio Waddenzee:
Herinneringen van twee onzichtbare Belgen
Klik hier voor Walter's foto's
Het volgende verhaal is opgetekend door Walter Galle, die als vrijwilliger
aan boord van Radio Waddenzee diverse malen actief is bij opbouw van het project
en daarbij ook nog veel eigen kapitaal in het droomobject van Sietse Brouwer
heeft gestopt. Laten we beginnen bij zijn eerste stappen aan boord van het toen
nog toekomstige zendschip in de haven van Harlingen.
‘Even terug naar ons allereerste bezoek aan de LV8, het was zaterdag 11maart
2006. Peter van Parijs en ikzelf reden van België naar Harlingen toe, onze auto
volgeladen met isolatoren en tuidraden. In de late namiddag bezochten we in het
dorpje Finkum allereerst de Waddenzee zendmasten. ‘S avonds liet Sietse Brouwer
ons kennis maken met het nacht leven van Harlingen, het sneeuwde en het vroor
die avond dat het kraakte. Op de daarop volgende zondag gingen we een kijkje
nemen naar de toekomstige scheepszendmast en al snel stelden we vast dat er twee
mast delen ontbraken.en met die conclusie reden we terug naar huis
De daarop volgende weken werd er druk over en weer gemaild, Peter belde zelfs
naar pylonen De Kerf, de onderneming waar de zendmastmast ooit vandaan is
gekomen. Uiteindelijk zijn de twee ontbrekende mastsegmenten in Harlingen
nagebouwd. De tweede trip naar het voormalige lichtschip in Harlingen vond
plaats op 19 augustus 2006, alweer met een auto volgeladen met tuien spanders
harpen enz. Aan boord van het schip was Bob Noakes bezig met het vernieuwen van
de elektrische installatie,dus hielp ik maar mee met het boren van gaten en het
ophangen van de kabelgoten aan het plafond. Dit soort werk is niet te
onderschatten het is alsmaar boren in metaal en zelfs af en toe in staal en dan
weet je het wel.
Het weekeinde waarin de tweede september viel waren we alweer aan boord in
Harlingen en met zijn drieën (Bob, Peter en Walter) werd de zenderkamer ontdaan
van alle viezigheid en tevens opnieuw geschilderd. Trip 4 vond op 16 september
2006 plaats,zoals gewoonlijk weer volgeladen met kasten, telefunken m15
recorders,verf en veel kabels. Dat weekend namen we de onderkant van het
helikopter deck onder handen. Alle loshangende verf werd eraf gekrabd en werd
het opnieuw in de grondverf gezet. Sietse Brouwer liet ons weten dat de masten
in Finkum moesten worden neergehaald en weer op gebouwd moesten worden in
Pietersbierum. Voorlopig mocht men echter gebruik maken van de KPN zendmasten
die opgesteld staan in Paesens-Moddergat.
Op 30 september gingen we het zaakje ééns bekijken en werden de beide masten
uitvoerig uitgetest onder het waakzaam oog van Kees Nijdam.We besloten mast één,
die enkele meters te kort was voor de uitzendingen via de 1602 kHz te verlengen
met een spoel en de andere mast bewust langer te maken door het aanbrengen van
een driedraads toploadings capaciteit om zo de maximale antenne stroom in de
mast hoger boven het aard oppervlak te krijgen. Ons enige probleem was de
weergoden.
Zondag 15 oktober was het zover, Peter Van Parijs zendertechneut en mastklimmer
waar grote hoogtes niet van tel zijn, klaarde de klus in een paar uur tijd. Eind
december werd er vandaar uiteindelijk uitgezonden, dit om de Radio Waddenzee
technici, onder leiding van Wopke Bijlsma, de kans te geven de zendinstallatie
van Finkum naar Pietersbierum te verhuizen. Jammerlijk genoeg is met de
verlengde mast door de toenmalige zendtechnicus in Moddergat nooit uitgezonden.
We hadden de iets te korte en de verlengde antenne mast graag ééns vergeleken in
prestatie.
Trip zeven dan: we waren dit keer met zijn vijven aan boord. Onze
scheepskapitein Paul Krooshof, Sietse Brouwer en den Bob Noakes waren bezig met
de betegeling van de sanitaire ruimtes. Peter en ik hielden ons bezig met het
beslaan van de studioruimte met aluminium laten.Dit tegen voorkoming van Rf
instraling van de zender, als die straks aan boord zal komen te staan. Het jaar
2006 sloten we af met een laatste bezoek op 9 december. Ook toen waren we bezig
met het plaatsen van kippengaas en platen, dit om de Rf signalen in de toekomst
buiten te houden.
En nu het veel beloofde 2007. Zaterdag 27 januari gingen we weer volgeladen met
een hoop digitale spullen en liters verf vanuit Vlaanderen naar het hoog in
Nederland gelegen Harlingen. Nog steeds waren we met zijn allen bezig met de Rf
afscherming in het deel van het schip genaamd de salon. Ook arriveerde onze
zendmast op maandag met het daarbij horende scheepsfundament, waar later nogal
wat problemen mee waren.
Trip tien naar ons toekomstig zendschip vond plaats op 17 februari 2007. Die
keer waren we met zijn allen bezig met de tuidraden voor de zendmast. Weken van
te voren had onze vriend Bob Noakes alles berekend en wij maar alles op lengte
maken en de 2kg zware isolatoren er in monteren. Ja dit is pas hondenwerk want
de kabels zijn wel even 1 centimeter dik. In die weken was het zo een beetje
wachten opdat de regen voorbij zou gaan voor de mannen die op het vaste land
bezig waren om de masten in Finkum neer te halen. De klus lukte begin februari.
Tijdens ons werkbezoek van 24 februari 2007 legden we de laatste hand aan de
tuien en gingen we met Kapitein Paul Krooshof even de stad in voor het laatste
onbrekende materiaal zoals een rood baken licht, mastbouten en dergelijke binnen
te halen.
En dan trip 12, de week voor 12 maart was er veel werk aan de winkel hier bij me
thuis. Eerst moest de topload gemaakt worden. Dit is zo'n ster constructie met 8
radialen met een diameter van drie meter. Ook moest er een voet komen om het
rode bakenlicht op te kunnen monteren, en te weten dat alles moet kloppen als de
mast geplaatst wordt. Elke keer opnieuw moet je tijdens een eerder bezoek er
voor zorgen dat je alles opmeette en wist wat je precies moest gaan maken. Op
zaterdag 10 maart reisden we weer af naar Harlingen met de bedoeling de mast op
het schip te plaatsen. En ja hoor, de weergoden waren ons goed gezind met als
gevolg dat de mast segmenten door Sietse en zijn zonen al aan elkaar gebouwd
waren. Op de zondag zijn Bob, Peter, Sietse, Paul en ik vervolgens bezig geweest
met alle tui spankabels aan de mast te bevestigen en tegen de avond was de klus
geklaard. Er werd tot laat in de nacht doorgewerkt, met als doel alles klaar te
krijgen, wat ook lukte.
Het was maandag morgen en eigenlijk zou het op dat moment gaan gebeuren.
Inderdaad kwam er een torenhoge kraanwagen aan gereden en we heetten de kraanman
welkom, waarop hij zei dat hij het frame, die op dat moment nog niet volledig
was afgelast, niet betrouwbaar was. Sietse Brouwer riep de hulp in van Fred
Lakeman, reder en filantroop en die ook nog eens bevoorrader van de MV Mi Amigo
geweest. Hij is het zaakje voorlopig komen aflassen met als goed gevolg dat we
s’avonds de mast op het schip hebben geplaatst. Het was een adem benemend
schouwspel te zien hoe Peter Van Parijs daarboven alle tuien in de goeie
richting naar beneden liet komen en dit gebeurde in de duisternis. Op het moment
dat de loodzware kraanhaak van de mast moest losgemaakt worden zei Peter
achteraf dat het een zeer raar en onzeker gevoel was. Dit omdat er op dat moment
op het dek van het schip een oogverblindende schijnwerper aanstond en de
kraanmotor zoveel lawaai maakte dat men op het dek Peter nauwelijks kon horen
via de walkie talkie.
Geloven of niet het was de avond van de 12 maart 2007, het was windstil en dat
hadden we in geen maanden meer meegemaakt. Dinsdag de 13e maart was het tijd om
alle tuien voorlopig aan het schip vast te maken. Vervolgens gingen wij moe maar
tevreden naar huis en dus richting België. Maar het was letterlijk stilte voor
de storm want op zaterdag 18 maart liet Sietse ons weten het ging stormen met
pieken tot windkracht 10. Ook hier in België was het aan het stormen, maar dan
in mindere mate. Maar op de volgende zondag kregen we geruststellend mailtje van
Sietse en Kapitein Paul Krooshof : Alles had aan boord de storm goed doorstaan.
Wij konden dus weer op onze beide oren slapen met als goed gevolg dat we op
zaterdag 31 maart terug aan boord waren om de onderste tui isolatoren buiten
handbereik te plaatsen.
Maandag 2 april was het vervolgens tijd voor een antenne test, tezamen met Bob
Noakes werd het MEBO II voedingssysteem getest, wat een prima resultaat gaf.
Onze volgende trip naar Harlingen vond plaats op 5 mei en direct bij aankomst in
Haven zagen we dat de studio mooi af getimmerd was en ook nog ééns mooi
geschilderd. Je moet dus niet gaan denken dat wij daar al het werk doen, nee er
zijn daar altijd wel andere mensen die er voor zorgen dat het werk aan land of
op het schip gedaan wordt onder leiding van ‘duivel doet het al’ Wopke Bijlsma.
Trouwens er is een spreekwoord dat zegt 'koop een boot en werk je dood'.
Ook is het zo met een zendmast op een schip. Je moet het zaakje, zo lang hij
rechtop staat, in de gaten houden. Zeewater is immers een broedplaats voor
roest. Om te eindigen aangaande deze trip naar Harlingen de mededeling dat op
maandag 7 mei er een skirt antenne is opgehangen in de mast opgehangen, maar
voor de verdere afwerking was er geen tijd meer want tijdens het testen kwam
grootmeester Peter Chicago aan boord op bezoek.We hebben een paar uur
koffieklets gehouden en ons werkverlof zat er op, maar zonder spijt.
De afgelopen zomermaanden was het een drukte van jewelste. De jongens van Radio
Seagull wilden immers allemaal eens een paar dagen aan boord vertoeven en
bezetten zo de slaap gelegenheden. Met andere woorden, wij konden niet aan boord
overnachten. Jammer, want we moesten dringend nog een aantal zaken afwerken.
Maar goed, Parijs is ook niet in twee jaar tijd opgebouwd.Het was dus even aan
de Engelsen om de handen uit de mouwen te steken. De zomer maanden schoven
voorbij. Op 28 juli 2007 was er een feestje aan boord voor al de Radio Waddenzee
medewerkers. Die dag werd er live uitgezonden vanuit de nieuwe boordstudio, die
tevens door Sietse Brouwer en Chris Kennedy plechtig werd ingewijd.
Peter Van Parijs, Bob Noakes en ikzelf, Walter Galle zouden op zondag de
reservezender aan de antenne, via een eerder op de week in België gebouwde
antennetuner aankoppelen, maar dat ging niet door . Normaal gezien zou de zender
in Pietersbierum een week in de maand augustus moeten zwijgen wegens het
jaarlijkse dynamiseren van de zoutplaten, gelegen onder de antennemasten. Maar
deze werkzaamheden werden verschoven naar de maand december.
Bijgevolg stelde men voor dat Alan Beech, van de Caroline-organisatie, in
september de inmiddels aan boord gebrachte 1Kw transistorzender op de antenne
zou gaan aansluiten.
Aangezien we niks konden uitrichten zijn we op maandag vroegtijdig maar weer
richting Amsterdam gereden om daar onze vriend Bob Noakes af te zetten.
Bob is voorlopig niet meer van plan naar Harlingen af te reizen omdat hij eerst
andere verplichtingen moet nakomen. Trip 16 vond plaats op zaterdag 11 augustus
2007. Peter Van Parijs en ik zijn drie dagen aan boord geweest voor het aarden
van de HF afscherming in het salon. Dagen aan één stuk waren we bezig met het
boren van gaten en het tappen van schroefdraad in de scheepshuid van het schip
om met roestvrije bouten de aluminium platen en het kippegaas aan elkaar te
hechten. Mooi waren de momenten toen we de RSL uitzendingen van Pirate BBC Essex
vanaf de LV18 op 1530 Khz vanuit Engeland aan onze 1602Khz afgestemde antenne
mast prima konden ontvangen. Van voormalig lichtschip naar voormalig lichtschip
dus.
In de maand september was Caroline Boy Alan Beech met zijn mannen voor een
aantal dagen aan boord voor het schilderen en om de skirt antenne, die wij weken
eerder hadden aangebracht, op de juiste plaats in de mast te hangen. Normaal
gezien zouden er zes Skirt draden rond de mast naar beneden komen, maar dat was
niet te realiseren . Het dek op de Jenni Baynton, zoals het schip inmiddels was
herdoopt, vertoont een hoogte verschil naar het helikopter dek toe, waardoor het
moeilijk was om daar de antenne draden aan isolatoren buiten handbereik vast te
maken.Aangezien de niet gebruikte crossbars van de kleine mast nog aan boord
lagen, leenden deze zich prima voor deze taak. Het is ééns wat anders twee in
plaats van drie,vier of zes antenne draden en het oogt nog mooi ook.
Sowieso is Alan er in geslaagd de antenne tuner en de antenne op een mooie en
veilige manier aan te koppelen te weten dat er naast de mast een trap naar boven
komt waar mensen zich op begeven en er gevaar voor elektrocutie zou zijn.
Trouwens over antennes op zendschepen gesproken, ik ben al zo'n dertig jaar in
het vak werkzaam en medio 2008 ga ik ééns alles op papier zetten van wat voor
antenne,voedingslijn en uit wat de antenne tuner bestond op de diverse
zendschepen. Ik hoor af en toe van die verhalen van mensen die met de
ingangsweerstand van zeezender antennes een loopje nemen.
Tijdens de zeezenderdag van OEM op 8 september in Calais heb ik een groot aantal
antenne aankoppel schema's van de Fredericia en de Mi Amigo gekregen van Carl
Thomson. En onze vriend Bob Noakes heeft ook nog één en ander achter de hand aan
informatie uit de tijd dat hij aan boord van drie verschillende zeezenders heeft
gewerkt. Onze allerlaatste trip, althans voorlopig, vond plaats op 20 oktober
vorig jaar. Peter en ik hebben toen de Schakelkast met de nodige Rf
scheidingtransformatoren voor het rode bakenlicht onder in de voet van de mast
geplaatst. Eigenlijk zijn we best tevreden als we zien wat we al neergezet
hebben met een handvol vrijwillige medewerkers. Ik heb geleerd in het leven als
: "het is niet om ter rapst, maar het is om ter langst". Zo nu weet je weer wat
wij de twee Belgen en Bob Noakes aan boord uitgespookt hebben de afgelopen
maanden. Voor ons was dit een verre uitstapje, iedere keer heen en terug 750
kilometer en reken en tel maar na en dit alles al 17 keer.
Ondertussen zit ik hier met honderden foto's en video beelden, alvast geniet van
dit alles en tot ziens op het schip. Blijf luisteren naar Radio Waddenzee op de
1602Khz of via internet.
De jongens van Radio Seagull, na zevenen in de avond, zijn ook best prima te
pruimen. De groeten van het zoetwater team. Sietse Brouwer, Wopke Bijlsma, Paul
Krooshof, Bob Noakes, Peter Van Parijs en Walter Galle.'
WALTER GALLE
Klik
hier voor Walter's foto's